کاوش موضوع قطار سریع السیر

قطار تندرو یا سامانه قطار راه‌آهن پرسرعت، قطاری است که نسبت به قطار معمولی به‌طور چشمگیری از سرعت بالاتری برخوردار است. تعریف قطار تندرو و مرز میان این گونه از ترابری ریلی و قطار معمولی بسته به استانداردهای مختلف، متفاوت است. راه‌آهن پرسرعت نوعی شبکه حمل و نقل ریلی است که از قطارهایی استفاده می‌کند که به طور قابل توجهی سریع‌تر از قطارهای ریلی سنتی حرکت می‌کنند و از یک سیستم یکپارچه شامل ناوگان ریلی تخصصی و خطوط اختصاصی بهره می‌برند. در حالی که هیچ تعریف یا استاندارد واحدی در سراسر جهان وجود ندارد، خطوطی که برای سرعت‌های حداقل ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت (۱۵۵ مایل بر ساعت) ساخته شده‌اند یا خطوط ارتقا یافته با سرعت حداقل ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲۵ مایل بر ساعت) به طور کلی پرسرعت در نظر گرفته می‌شوند. اولین سیستم راه‌آهن پرسرعت، توکایدو شینکانسن، در سال ۱۹۶۴ در هونشو، ژاپن، آغاز به کار کرد. به دلیل دماغه مخروطی شکل و آیرودینامیک (شکل اسپیتزر) قطارها، این سیستم با نام مستعار انگلیسی خود، قطار گلوله‌ای، نیز شناخته شد. مثال ژاپن توسط چندین کشور اروپایی دنبال شد، ابتدا در ایتالیا با خط دیرِتّیسیما، و اندکی پس از آن توسط فرانسه، آلمان و اسپانیا. امروزه، بخش عمده‌ای از اروپا دارای شبکه گسترده‌ای با اتصالات بین‌المللی متعدد است. ساخت‌وساز از قرن بیست و یکم منجر به پیشتازی چین در راه‌آهن پرسرعت شده است. تا سال ۲۰۲۳، شبکه راه‌آهن پرسرعت چین بیش از دو سوم کل جهان را به خود اختصاص داده بود. علاوه بر این‌ها، بسیاری از کشورهای دیگر نیز زیرساخت‌های راه‌آهن پرسرعت را برای اتصال شهرهای بزرگ توسعه داده‌اند، از جمله: اتریش، بلژیک، دانمارک، فنلاند، یونان، اندونزی، مراکش، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، روسیه، عربستان سعودی، صربستان، کره جنوبی، سوئد، سوئیس، تایوان، ترکیه، بریتانیا، ایالات متحده و ازبکستان. راه‌آهن پرسرعت تنها در قاره اروپا و آسیا از مرزهای بین‌المللی عبور می‌کند. قطارهای پرسرعت بیشتر بر روی خطوط ریل استاندارد از ریل‌های پیوسته جوش داده شده در مسیرهای اختصاصی جداسازی شده از نظر ارتفاع و با شعاع انحنای بزرگ حرکت می‌کنند. با این حال، برخی مناطق با راه‌آهن‌های قدیمی عریض‌تر، از جمله روسیه و ازبکستان، به دنبال توسعه شبکه راه‌آهن پرسرعت با ریل روسی بوده‌اند. هیچ راه‌آهن پرسرعت با ریل باریک وجود ندارد. کشورهایی که شبکه قدیمی آنها به طور کامل یا عمدتاً دارای عرض ریلی متفاوت از ۱۴۳۵ میلی‌متر است – از جمله ژاپن و اسپانیا – اغلب تصمیم گرفته‌اند خطوط پرسرعت خود را به جای عرض ریل قدیمی، با ریل استاندارد بسازند. راه‌آهن پرسرعت سریع‌ترین و کارآمدترین روش حمل و نقل تجاری زمینی است. به دلیل نیاز به پیچ‌های بزرگ در مسیر، شیب‌های ملایم و خطوط جداسازی شده از نظر ارتفاع، ساخت راه‌آهن پرسرعت پرهزینه‌تر از راه‌آهن معمولی است و بنابراین همیشه مزیت اقتصادی نسبت به راه‌آهن با سرعت معمولی ندارد.... بیشتر در ویکی پدیا